Herkes Vatanında Mutludur

Yazan: M. Said Türkoğlu

Kocaman bir kartal, kanadından yaralanmıştı. Gökyüzünün bu hür kuşu, artık uçamaz olmuştu. Bir zamanlar, keskin bakışıyla çok yükseklerden gördüğü avını bir hamlede kapıp alan bu güçlü kahraman, şimdi çalıların arasından yiyecek bir şeyler bularak yaşamaya çalışıyordu. O sırada, anlayışı kıt bir kadın, yakacak bir şeyler toplarken kartalı gördü, görür görmez de hemen yakalayıp kendi kendine söylenmeye başladı: "Ne oldu sana güzel kuşum? Şu tırnaklarına, gagana, kanatlarının hâline bak! Seni bir güzel temizleyip bakımdan geçireyim, bu perişan hâlden kurtul!" Kadın, kartalı alıp evine götürdü. Kartalın tüyleri parlasın diye onu tuhaf maddelerle yıkadı. Zavallı, epeyce hırpalandı. Bununla da yetinmedi, gel senin tırnakların ne kadar da uzamış, şu gaganın hâline bak, deyip kartalın biricik av silahı olan pençelerini, gagasını kesti. Üstüne üstlük, zavallı hayvanın kanatlarını iyice kısalttı. Göklerin güçlü kuşu, şimdi gülünç bir durumdaydı. Zavallı kartal âdeta bir tavuğa dönmüştü. Kadın bunları düşünemedi. Kartala iyilik olsun diye yaptı bütün bunları. Aradan haftalar geçmişti. Kartalın yaralı kanadı iyileşti; ama ne yazık ki artık yüreği yaralıydı talihsizin. Kısacık kanatlarla, küt bir gaga ve kör pençelerle ne yapabilirdi? Gökyüzüne süzülüp dağları, ovaları, ırmağı, ormanı kuşbakışı seyredecekken, bulutlarla kol kola bir hayat sürecekken, şu hâline bak talihsizin! Tozda, toprakta kırıntı gagalayan tavuklarla yaşamak, ne acı verici! Ama kartal hiçbir zaman yitirmedi ümidini. Tavukların arasında bir yandan besleniyor, bir yandan da tenha yerlere geçip uçma talimleri yapıyordu. Aradan uzun zaman geçti, sonunda kartalın kanatları uzadı, yarası iyileşti ve her bakımdan kendini toparladı. Bu arada bir gün eski gücüne kavuşup tekrar gökyüzüne, yüce dağlara kavuşma ümidini hep canlı tuttu. Güneşli bir bahar günüydü, her yer rengârenk, ışıl ışıldı. Muhteşem kartalımız artık eskisi kadar güçlü ve sağlıklıydı. Bugün benim için büyük gün, diye düşündü. Evin yakınındaki küçük tepeye çıktı. Bahçedeki bütün hayvanlara seslenir gibi kocaman bir çığlık kopardı, bütün kümes hayvanları pür dikkat ona bakıyorlardı. Ayrılık duygusu yüreğini biraz acıtsa da gerçek yurduna kavuşacağı için sabırsızlanıyordu. Aylardır birlikte vakit geçirdiği evcil arkadaşlarını kanatlarıyla selamlayarak büyük bir gürültüyle havalandı. Muhteşem kartalımız kendisine yakışır asalette gökyüzüne yükselirken bahçedeki evciller üzüntüyle karışık bir sevinçle bağrıştılar: - Herkes vatanında mutludur. Güle güle muhteşem kuş!